Historia
Poczet kierowników i dyrektorów szkoły
2002 – - Edyta Żmuda
1994 – 2002 - Andrzej Obiała
1983 – 1994 - Janina Kaczuba
1976 – 1983 - Maria Kalfas
1964 – 1976 - Krystyna Jaraczewska
1953 – 1964 - Tadeusz Sobczak
1948 – 1953 - Zygmunt Stańczyk
1947 – 1948 - Natalia Celerówna
1945 – 1947 - Witold Ludwig
1938 – 1945 - Euzebiusz Stańczykowski
1937 – 1938 - (?) Okoń
1932 – 1936 - (?)
1929 – 1932 - Stanisław Kalisz
1926 – 1929 - Józef Zając
1924(?)-1926 - Stanisław Pluciński
1920 – (?) - Irena Matuszczak
1918 – (?) - Zaczyńska
1912 – (?) - Grejlich
1907 – 1912 - (?) Hołda
(?) – 1907 - (?)
Historia Publicznej Szkoły Podstawowej w Glinniku
Przełom XIX i XX wieku
Historia szkoły w Glinniku sięga lat osiemdziesiątych XIX wieku. Szkoła zlokalizowana była w Nowym Glinniku. Mieściła się w drewnianym budynku krytym strzechą, w którym jedną izbę zajmował nauczyciel, druga zaś przeznaczona była na salę lekcyjną. Placówka była prawdopodobnie trzydziałowa. Uczył jeden nauczyciel na dwie zmiany. W szkole tej dzieci uczyły się języka polskiego, języka rosyjskiego, matematyki i geografii. Modlitwę musiały odmawiać w języku rosyjskim. W „Przewodniku po Królestwie Polskim” A. Babińskiego i J. M. Bazewicz z roku 1900 i w „Spisie alfabetycznym miast, osad, wsi, kolonii Królestwa Polskiego” znajdujących się w Państwowym Archiwum w Tomaszowie Mazowieckim została zanotowana wieś Glinnik, a obok nazwy miejsca, wymieniono wyraz szkoła, co oznaczało, że we wsi musiała być szkoła zarejestrowana w dokumentach państwowych.
Podobno w latach 1907 – 1912 nauczycielem szkoły w Nowym Glinniku był pan Hołda, po nim zaś pan Grejlich (nazwiska zachowały się w odręcznym zapisie w kronice szkolnej z 1983 roku). W klasie trzeciej każdy z uczniów musiał umieć pokazać na mapie i na globusie Imperium Rosyjskie oraz znać na pamięć członków rodziny carskiej. Uczyło się w tym czasie około 30 uczniów, głównie chłopców z dwóch Glinników, Dąbrowy i Marianki, a nawet z obu Jasieni.
I wojna światowa
W okresie I wojny światowej szkoła przestała funkcjonować. W 1914 roku kilku chłopców uczęszczało na prywatne lekcje do pani Marii Świderek. W 1915 roku dzieci uczyły się w mieszkaniu pana Karwasika. Nauczycielką była pani Gajewska. W następnym roku szkoła została przeniesiona do mieszkania państwa Kubackich. Uczyła w niej pani Maria Kubacka. W 1917 roku szkoła powtórnie znajduje się w mieszkaniu pana Karwasika.
Dwudziestolecie międzywojenne
Oprócz pani Kubackiej uczy pani Zaczyńska z Tomaszowa Mazowieckiego, która w 1918 roku obejmuje kierownictwo szkoły. Obie panie były już wtedy nauczycielkami mianowanymi i otrzymywały pensje od państwa. W 1920 roku szkoła została przeniesiona do państwa Kuźbów, a kierownictwo obejmuje pani Irena Matuszczak. Szkoła w tym czasie liczyła cztery oddziały. Z powodu dużej ilości dzieci (około 80) nauka odbywa się na dwie zmiany. Bardzo duży nacisk kładziono na naukę historii. W tym samym czasie uruchomiona została trzyoddziałowa szkoła w Nowym Glinniku. Jak wspominała pani Maria Gajewska, która uczęszczała do szkoły od września 1923r.: ” placówka znajdowała się u Ignaca Kuźby w jednej dużej izbie. Wszystkie klasy uczył pan Zając. Dzieci siedziały w długich ławach, z których każdą zajmowała inna klasa (prawdopodobnie były dwa rzędy ław, w każdej siedziało po ośmioro dzieci). Sala miała trzy okna wychodzące na: podwórze, sad, i drogę”. W pamięci poetki doskonale zachowały się zabawy na świeżym powietrzu podczas przerw lekcyjnych. Najbardziej jednak pamiętała grę na skrzypcach swojego ukochanego nauczyciela – pana Zająca oraz biblioteczkę, w której znajdowały się książeczki, wypożyczane niektórym dzieciom. W liście z 2008r. pisze: „I tak w szkole Kuźby skończyliśmy 1,2 i 3 klasę. Tam też była w szafie biblioteczka i do śmierci będę pamiętała książki, jakie mi pan Zając pożyczył. Była to „Kocia mama” , a następnie Janusza Korczaka „Franki, Józki i Jaśki” i „Mośki, Jośki i Srule”. Po latach pani Maria Halina Gajewska w wydanym w 2009 r. tomiku wierszy „Moja ziemia” pisze:
„Moja kochana szkoła w Glinniku”
Pamięci pana Józefa Zająca
Gdy złe lata minęły na polskiej krainie,
Wolno już było po polsku uczyć się dziecinie...
A nie chórem, pod batem „Boże cara chrani...”
Słońce nam zaświeciło i wolności dni...
Uczyły miłe panie - szkoła była mała.
Pamiętam panią Irenę Matusiak – szarytką została.
Potem Maria Kubacka, Wenia Gajewska moja ciocia miła,
Lecz obie wyszły za mąż i każda ten „zawód” zmieniła.
Aż zjawił się pan Józef Zając, co skrzypce pod pachą nosił...
Skrzypce zaczarowane! A on Polskę głosił...
Już o siódmej rano pan Zając biegł drogą,
Pod pachą niósł skrzypeczki, wiódł dziatwę niebogą.
Dreptali wszyscy od Witków ”Gajków” do Kuźby Ignaca.
Drogi dwa kilometry! Taka była praca.
Dzieci z kajetami w koszyczku, A,B,C... i ołówki...
I kromki suchego chleba, by posilić główki!
I do klasy bosaka, albo w trepkach zimą...
Ale duch był radosny! W pamięci nie zginą!
Klasa bielona wapnem i jedna jedyna!
A dzieciaków ze setka! Czy izba wytrzyma?
Wesoło było w klasie, co trzy okna miała...
Jedno okno na wschód, tu inwentarz żywy Kuźbów klasa oglądała.
Okno południowe na sad Picholów wyglądało...
Tam było cudnie zielono i wiele ptaków śpiewało!
Ale najbardziej kusiło okno na drogę:
Piaszczyste koleiny, konie i wozy jechały i dziad kuśtykał, co miał chorą nogę.
Kusiła nas ta droga! I ledwie dzwonek na pauzę zadzwonił,
Biegliśmy na wyścigi i ten, tego gonił...
Bo ta droga przed szkołą, piaszczysta, nierówna,
To był nasz plac zabaw i rozrywka główna!
Już Politański Władek dał hasło zabawy!
Wnet szeregi „dwóch ogni” walczą. A pod płotem – to są widzów ławy.
A po biegach „dwóch ogni” było koło młyńskie...
Kręciło się, kręciło i bach w piach! Za cztery „reńskie”.
W piachu tej drogi wielka radość była,
Lecz na dzwonek pana, dziatwa do klasy wróciła!
Otrząsnęliśmy piasek, włosy poprawili,
Grzecznie cicho usiedli, na „Pana” patrzyli...
Trzy pierwsze ławki „to grzeczne pierwszaki”
W ławce aż po ośmioro, przecież ścisk był taki!
Druga klasa za pierwszą książki otworzyła
I po cichu dukają, pod każdym słowem palec położyła.
Trzecia klasa z tablicy rachunki spisuje,
A potem je z wysiłkiem dzielnie rozwiązuje!
Czwarta pisze dyktando, pan Zająć dyktuje...
I coraz pięknymi oczami klasę podpatruje...
Piąta klasa glinnicka – młodzież wykształcona!
Uczą się historii, geografii – mapa rozwieszona...
Piątaki to już mądrzy i każdy potrafi
Na mapie pokazać, gdzie Kraków, Warszawa, na lekcji geografii.
A po trudach dukania, pisania z błędami.
Lekcja ostatnia: Pan Zając czarował skrzypcami.
Cudne to były pieśni, to o ciemnym lesie,
Gdzie ptaszęta śpiewają, a wiatr echo niesie...
O kalinie, co w lesie nad strumykiem stała
I na Jasia z wierzbową fujarką czekała...
Zaczarowana klasa śpiewała pięknie, tak jak nasz pan chciał.
A pan Zając natchniony, jak czarodziej grał...
Ja dzisiaj myślę, jak pan Zając w ciasnocie, i tym tłumie dzieci
Dokonywał tej sztuki serca? Niech pamięć o nim w Glinniku wciąż świeci!
W 1926 roku szkołę przenosi się do państwa Kwiatków w Glinniku. Jest ona pięciooddziałowa, kierownictwo od 1921 roku sprawuje pan Zając. Najstarsze zachowane dokumenty pochodzą z roku szkolnego 1924/25. Jest to Księga Główna ocen postępów uczniów w naukach, z której wynika, że w Glinniku I, Powiat rawski, funkcjonowała Jednoklasowa Publiczna Szkoła Powszechna, jej kierownikiem był Stanisław Pluciński, na liście wpisanych jest 65 uczniów w czterech oddziałach.
W roku szkolnym 1925/26 była to już Dwuklasowa Publiczna Szkoła Powszechna do której uczęszczało 161 uczniów (rok urodzenia od 1913 do 1920) podzielonych na pięć oddziałów.
W roku szkolnym 1926/27 funkcję kierownika pełnił Józef Zając, był też nauczycielem wraz z Zygmuntem Skonecznym. W rejestrze figuruje 158 uczniów w pięciu oddziałach. W roku 1927 wynajęto dodatkową izbę dla klas IV i V u państwa Kubackich.
W Księdze Głównej w roku 1928/29 zanotowano 152 uczniów w czterech oddziałach (I klasa – 49 uczniów, II klasa – 41 uczniów, III klasa – 32 uczniów, IV – 30 uczniów) obok podpisu kierownika szkoły - pana Zająca po raz pierwszy podpisała się nauczycielka L. Marciniakówna, jej nazwisko widnieje w arkuszach ocen do roku 1932.
Rok szkolny 1929/30 jest przełomowy, szkoła nosi nazwę Trzyklasowa Publiczna Szkoła Powszechna w Glinniku, Powiat rawsko-mazowiecki i uczęszcza do niej 175 uczniów, którzy uczą się w pięciu oddziałach, kierownikiem jest p. Stanisław Kalisz, a obok p. Maciniakówny, widnieje podpis drugiej nauczycielki p. A. Mazurówny. Ten sam skład osobowy kadry pedagogicznej odnotowano także w roku szkolnym 1930/31 (191 uczniów) i w 1931/32. Wtedy szkoła ma sześć oddziałów i jest Czteroklasową Publiczną Szkołą Powszechną w Glinniku, Powiat rawsko-mazowiecki (I klasa – 61 uczniów, II klasa – 56 uczniów, III klasa – 46 uczniów, IV klasa – 30 uczniów, V klasa – 14 uczniów, VI klasa – 6 uczniów). Łącznie ma 212 uczniów. Do składu rady pedagogicznej dołącza pan Linek.
W roku 1936 podjęto decyzję wybudowania nowej szkoły z funduszy ludności, gminy i prezydenta Mościckiego, który przeznaczył na ten cel 5.000 złotych. W październiku 1937 roku ukończono budowę i tym samym około 90 dzieci mogło rozpocząć naukę w nowym budynku. Był to ten sam, w którym obecnie mieści się szkoła. Pierwszym kierownikiem został prawdopodobnie pan Okoń, po nim kierownictwo objął Euzebiusz Stańczykowski. Szkoła była już sześciooddziałowa (Publiczna Szkoła Powszechna stopnia II w Glinniku). Klasę szóstą uczniowie powtarzali, gdyż było to warunkiem otrzymania świadectwa ukończenia szkoły powszechnej. W roku szkolnym 1938/39 na jednym z zachowanych świadectw szkolnych podpisała się nauczycielka p. Irena Stańczykowska (żona kierownika).
II wojna światowa
W 1939 roku budynek szkoły na okres jednego miesiąca zajęli Niemcy. Nauczyciele wszystkich typów szkół w Polsce samorzutnie i bez wynagrodzenia podejmują pracę od 1 października 1939r. Zainteresowało to Niemców, a ich reakcją było zamykanie gimnazjów i uniwersytetów. Pozostawiono szkolnictwo powszechne. W styczniu 1940 r. szkoły otrzymują nakaz usunięcia godeł, obrazów i pieczęci polskich. Wszystkie podręczniki uczniów i egzemplarze biblioteczne musiały być odesłane do punktów zbiorczych. Nakazano również usunąć ze szkół Żydów. Zabroniono uczyć historii i geografii, nauczyciele jednak omijają te zakazy i uczą bez podręczników, posługując się przedwojennymi programami. Od października 1939 roku szkoła już funkcjonowała. Uczyli pan Euzebiusz Stańczykowski, Irena Stańczykowska, Anna Orłowska oraz M. Osiewska. Od roku 1940 uczono z podręczników, przy pomocy czasopisma „Ster” wydawanego przez okupanta. Było to powszechne i obligatoryjne czasopismo dla młodzieży szkół powszechnych pod redakcją kolaborantaFeliksa Burdeckiego wydawane w latach 1940-1944 przez Wydział Nauki Wychowania i Oświaty Ludowej przy rządzie Generalnego Gubernatorstwa w Krakowie. Zastępowało podręczniki szkolne do nauki języka polskiego. W okresie okupacji niemieckiej wychodziło również pismo Mały Ster przeznaczone dla uczniów szkół powszechnych z klas I i II. Pisma te zastąpiły wydawany do 1939 „Płomyczek” Z czasu II wojny światowej nie zachowały się dokumenty z roku szkolnego 1939/40 i roku 1940/41, od roku 1941/42 do roku 1944/45 w szkole są Księgi Ocen prowadzone w języku niemieckim i polskim. Szkoła nazywała się Publiczna Szkoła Powszechna stopnia II z polskim językiem nauczania w Glinniku (3-Klassige Őffentliche Polnische Volksschule), widnieje też wyraźna, duża okrągła pieczęć o treści: Polska Publiczna Szkoła Powszechna. Uczono: religii (Religian), języka polskiego (Polnische Sprache), nauki o przyrodzie (Natrkunde), arytmetyki z geometrią (Rechnen und Raumlehre), rysunków (Zeichen), zajęć praktycznych (Werkunterricht), śpiewu (Gesang), ćwiczeń cielesnych (Leibesübungen). W roku 1941/42 były dwie klasy: pierwsza (57 uczniów) i trzecia (34 uczniów), obok p. Stańczykowskiego pracowała p. M. Osiewska, a od roku 1941 A. Orłowska. W roku 1942/43 było 240 uczniów (I klasa – 56 uczniów, II klasa – 42 uczniów, III klasa – 32 uczniów, IV klasa – 33 uczniów, V klasa – 37 uczniów, VI klasa – 40 uczniów). Prawdopodobnie w 1943 roku budynek szkoły zajęli Azerbejdżanie sprzymierzeni z Niemcami. Pedagodzy nie zaprzestali jednak nauczania, lecz czynili to potajemnie. Za rok szkolny 1943/44 nie zachowały się żadne dokumenty. W roku 1944/45 w szkole uczyło się 210 uczniów w sześciu oddziałach (I klasa – 67 uczniów, II klasa – 48 uczniów, III klasa – 25 uczniów, IV klasa – 41 uczniów, V klasa – 18 uczniów, VI klasa – 11 uczniów).
Lata 1945 - 1982
Po zakończeniu II wojny światowej szkoła w Glinniku liczyła cztery oddziały. Kierownikiem i jedynym nauczycielem był pan Witold Ludwig. Razem z nim pracowała Natalia Celeda (podpisywała się Celedówna), która w roku szkolnym 1947/48 pełnia funkcję kierownika. Następnie kierownictwo szkoły objął pan Zygmunt Stańczyk.
W roku szkolnym 1948/49 uruchomiono szóstą klasę. Aby uzyskać świadectwo ukończenia szkoły, trzeba było powtarzać klasę szóstą i zdać egzamin końcowy lub klasę siódmą kończyć w Szkole Podstawowej w Lubochni. W tym czasie oprócz pana Stańczyka uczyli pan Tadeusz Sobczak (od 1948 r.) i pani E. Badełkowa (od 1949 roku). W 1949 roku utworzono klasę VII w Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego w Glinniku, Powiat rawski. W 1950 roku do grona dołączył Stefan Janeczek, a w 1951 pracę podjęły: Agata Osińska i Janina Dula (Słoma).
W 1953 roku kierownikiem szkoły jest pan Stańczyk, który odchodząc, przekazuje schedę panu Tadeuszowi Sobczakowi. Z Lubochni przenosi się pani Maria Więcław, łącznie więc pracuje nadal czworo nauczycieli.
W roku szkolnym 1955/56 po odejściu pani Agaty Osińskiej i pani Duli – Słomy podejmują pracę pani Aleksandra Archacka i pan Benedykt Ciesielski, który po upływie roku odchodzi z Glinnika, a na jego miejsce przychodzi pan Jan Świderek.
W 1956 roku pan Świderek przeniósł się do szkoły w Spale, a zastąpiła go nowa nauczycielka pani Janina Wolska. W szkole było 160 uczniów. W rok później
z Jasienia do Glinnika przenosi się pani Krystyna Pełka.
W roku 1957 ukończyła szkołę poetka i twórczyni ludowa pani Janina Schab. Tak po latach wspomina w wierszu pt. „Z Glinnika do Lubochni” w tomiku „Lubochnia - moja Ojczyzna” te dni:
Moja Kochana Szkoło w Glinniku,
Nauczycielko sprzed połowy wieku.
Tyś mnie uczyła liter i cyferek,
Tyś nauczyła, jak wiedza rodzi się w człowieku.
Mądrzy cię zbudowali-
Chociaż w szarym polu,
Na fundamencie - ze skały i wiedzy.
I tak przetrwałaś – czasy wojny i pokoju.
Rok tysiąc dziewięćset pięćdziesiąty-
To odległe czasy,
Prowadziła mnie Mama,
Do pierwszej podstawowej klasy.
Pamiętam pierwszy dzień w szkole.
Słyszę pierwszy dzwonek,
Który patrzył na zegar
Jak oko sokole.
I z wielka dokładnością
Pani woźna wydzwaniała,
By nie przeszkodzić w lekcjach,
Kiedy przerwa się zbliżała.
Skończone osiem latek,
Czas pokrzepić duszę,
Wziąć do ręki katechizm,
By przyjąć Pierwszą Komunię – w pokorze i skrusze.
I do dziś nie śmiem pytać,
Jak to było?
Gdy do Kościoła w Lubochni,
Pieszo się chodziło.
Siedem lat dobrych ocen,
Było radością Kochanych Rodziców.
Co dzień szłam obok kapliczki,
I domu państwa Czechowiczów.
Kreśliłam znak krzyża na czole,
Bo mama być grzeczną kazała.
Lecz spoglądam na ten dom,
Gdzie Maria Gajewska mieszkała.
Na tym rozdrożu w Glinniku,
Wiedza się rozwijała.
Po latach Maria Halina Gajewska
Jak owoc swe książki wydała.
Daj Boże – w jedno połączyć to wszystko,
Iść jak przed laty minąwszy lotnisko
Donieść Wiedzę z Glinnika i książki Gajewskiej Marii Haliny
Do Centrum Kultury, Lubocheńskiej Gminy.
W roku szkolnym 1958/59 odchodzi pani Wolska i rozpoczynają pracę w szkole w Glinniku: pani Janina Stępień i pani Krystyna Pełka. W następnym roku szkolnym pracę rozpoczęli pani Teresa Rudkiewicz i pan Stanisław Pełka. Tak więc w szkole w Glinniku pracuje od 1959/60 roku siedmiu nauczycieli. Zachowały się od tego roku szkolnego protokoły z większości rad pedagogicznych, dzięki którym szczegółowo można odtworzyć życie szkoły.
W roku szkolnym 1960/61 w tutejszej szkole pracują: kierownik – pan Tadeusz Sobczak oraz panie: Krystyna Pełka, Janina Stępień, Maria Pietrzak (Więcław)
i Stanisław Pełka. Szkoła liczy 191 uczniów. Ukończyło naukę w klasie VII – 19 uczniów.
W roku szkolnym 1961/62 liczba uczniów wynosiła 193, w tym 20 absolwentów. Pracę podejmuje pani Krystyna Jaraczewska i pani Maria Kalfas. Protokoły z posiedzeń rady pedagogicznej potwierdzają, że w naszej placówce działało Szkolne Koło Budowy Szkół i Szkolne Koło Odbudowy Warszawy. Uczniowie zajmowali się zbieraniem pieniędzy na budowę szkół w Polsce i odbudowę stolicy. Zachowały się także zapisy ze składem osobowym Komitetów Rodzicielskich klas i tak przewodniczącymi byli:
Klasa I – p. Zygmunt Grad,
Klasa II – p. Józef Michalski,
Klasa III – p. Ignacy Bernat,
Klasa IV – p. Józef Walak,
Klasa V – p. Weronika Paprocka,
Klasa VI – p. Katarzyna Michałowska,
Klasa VII – p. Stanisław Świderek (przewodniczący szkolnego Komitetu Rodzicielskiego).
W drugim półroczu powstaje na pewno drużyna harcerska, której opiekunem na krótko zostaje pan Stanisław Pełka, następnie ( w kolejnym roku szkolnym) rozwija ją pani Maria Czapnik-Wilmańska i nadaje imię Dywizjonu 303. W następnym roku szkolnym 1962/63 na 187 uczniów szkołę ukończyło 22. 19 kwietnia 1963 roku po raz pierwszy protokół rady pedagogicznej pisany był długopisem (!), a nie stalówką w obsadce. W roku szkolnym 1963/64 chodzi do szkoły 188 uczniów, a klasę siódmą kończy 14.
Od 1 września 1964 roku kierownictwo szkoły przejmuje Krystyna Jaraczewska. Pracują nadal ci sami nauczyciele. Liczba uczniów wynosi 192, absolwentów – 26.
W roku szkolnym 1965/66 do szkoły uczęszcza 200 uczniów, w tym kl. VII – 30. 31 stycznia powołano do życia w szkole Ligę Ochrony Przyrody, działa koło Polskiego Czerwonego Krzyża, młodzież zbiera pieniądze na SKO, kontynuuje pracę drużyna harcerska.
W roku szkolnym 1966/67 liczba nauczycieli zostaje zwiększona o 1 osobę – panią Marię Wilmańską, która podejmuje się do m.in. prowadzenia drużyny harcerskiej.
W tym też roku po raz pierwszy naukę podjęła klasa ósma jako najwyższa w szkole.1 września 1967 roku pracę w szkole w Glinniku podejmuje pani Barbara Opacka. Liczba uczniów wynosi 207. Ośmioletnią szkołę podstawową kończy 22 uczniów. W placówce działa Samorząd Uczniowski, Szkolna Kasa Oszczędności, Związek Harcerstwa Polskiego, Społeczny Komitet Budowy Szkół.
W roku szkolnym 1968/69 na miejsce pani Krystyny Pełki przyszła pani Zofia Grabowiecka. Uczniów – 201, absolwentów – 32. W szkole działa poza organizacjami wymienionymi w poprzednim roku szkolnym: koło matematyczne, techniczne, polonistyczne, uprawia się tzw. działkę biologiczną (m.in. hodowano króliki) w ramach praktyk uczniowskich. Powołuje się Koło Przyjaciół Harcerstwa, na czele którego stanął pan Walczak.
W roku szkolnym 1969/70 w szkole jest 184 uczniów, ósmą klasę kończy 22.
W kolejnym roku szkolnym do szkoły uczęszcza 168 dzieci, zanotowano powstanie gromady zuchowej i Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.
Od września 1971 pracę w Glinniku rozpoczęła pani Janina Kaczuba. W połowie roku szkolnego 1971/72 (3 marca) na stanowisko dyrektora szkoły w Królowej Woli przeszła pani Barbara Opacka. Uczniów jest 158 w tym 18 w klasie ósmej. Rozpoczyna działalność Koło żywego słowa i Koło czytelnicze.
W roku 1972/73 uczęszczało 149 uczniów a ukończyło 21.
W roku szkolnym 1973/74 pracuje w szkole poza gronem pedagogicznym woźna Badowska, przewodniczącym Komitetu Rodzicielskiego jest pan Michałowski, sekretarzem Komisji Rewizyjnej – pani Dzierżanowska. Z końcem roku szkolnego odchodzi pani Maria Wilmańska – Czapnik, a pracę w Szkole Podstawowej
w Glinniku w roku szkolnym 1974/75 podjęła pani Irena Staszek. Szkoła w tym roku liczyła 126 uczniów, a w czerwcu 1975 r. naukę ukończyło 22 uczniów.
W następnym roku uczęszcza 124 uczniów, kończy 19. Szkoła podlega Gminnemu Dyrektorowi Szkół – Henrykowi Rysiewskiemu, jego zastępcą jest p. Anna Sowińska, a stanowisko starszego wizytatora zajmuje Tadeusz Niciński.
W 1976 roku kierownictwo szkoły obejmuje pani Maria Kalfas, zaś pani Krystyna Jaraczewska przenosi się do Poznania. Pracę podejmuje pani Wanda Kuik, uczniów jest 135, a w klasie VIII – 23 osoby. Z końcem roku szkolnego 1977/78 odszedł na emeryturę po 30 latach pracy w szkole pan Tadeusz Sobczak, a podjęła pracę pani Józefa Bednarz – mgr matematyki. Liczba uczniów w tym roku wynosiła 128, absolwentów – 26.
W roku szkolnym 1978/79 do Krakowa wyjeżdża p. Zofia Grabowiecka. Uczniów jest 131. W następnym roku szkolnym pracę rozpoczyna pani Elżbieta Bronowicka i pani Anna Rybczyńska, a od 15 października 1979 roku pan Stanisław Klimek. Do szkoły uczęszcza 132 uczniów, z czego tylko 9 kończy klasę ósmą.
W roku szkolnym 1980/81 odchodzi z pracy p. Stanisław Klimek i pani Józefa Bednarz. W szkole jest 134 uczniów, w klasie VIII – 20.
Stan wojenny
W roku szkolnym 1981/82 uczy w szkole 9 nauczycieli: kierownik - Maria Kalfas, Elżbieta Bronowicka, Lidia Golonka, Zofia Knap, Maria Pietrzak, Janina Kaczuba, Irena Staszek, Stanisław Pełka, Tadeusz Machulski. Liczba uczniów w tym czasie wynosi 123, absolwentów 15. W protokole rady pedagogicznej z 8 stycznia 1982 roku odnotowuje się wprowadzenie stanu wojennego na terenie całego kraju, a dyrektor szkoły prosi o przestrzeganie prawa z tego wynikającego. Z końcem roku odchodzi pani Maria Kalfas, która przenosi się do Krakowa. Na zaproszeniu pożegnalnym własnoręcznie notuje:
„Zanim wyjadę – pragnę być z wami,
Dotknąć raz jeszcze serdecznych dłoni
I przez chwilę wierzyć kochani,
Że czas miniony da się dogonić ...”
Po 34 latach pracy w zawodzie odeszła na emeryturę pani Maria Pietrzak.
W roku szkolnym 1982/83 funkcję dyrektora obejmuje pani mgr Janina Kaczuba. Odeszli z pracy w Glinniku: pan Machulski, pani Kalfas, pani Bronowicka, zaś pracę podjęli: pani Janina Machulska, pani Wanda Kuik, pani Marta Sobczak oraz pan Wiktor Zaborowski. Na pół etatu powróciła do pracy pani Maria Pietrzak. Szkoła liczy 120 uczniów, w tym szkołę ukończyło 13.
Lata 1983 – 1989
W roku szkolnym 1983/84 w wyniku likwidacji Przedszkola w Glinniku utworzono przy szkole 9 oddział – przedszkolny. Prowadziła go pani Anna Wąchała. Praca
w szkole była trudna z uwagi na niemalże katastroficzne warunki lokalowe (nie wszystkie klasy były ogrzewane, w szkole nie było bieżącej wody, węzła sanitarnego, szatni), dlatego z inicjatywy pani dyrektor Janiny Kaczuby 26 stycznia 1984 r. powołano Społeczny Komitet Rozbudowy Szkoły w składzie:
Przewodniczący - Józef Łysakowski (Marianka)
Zastępca przewodn .- Jerzy Chmielewski (Nowy Glinnik)
Sekretarz - Jadwiga Tomczyk (Glinnik)
Skarbnik - Danuta Świderek (Dąbrowa)
Członkowie - Andrzej Pająk (Marianka)
- Krystyna Darmos (Dąbrowa)
- Stanisław Jedliński (Nowy Glinnik)
- Tadeusz Szczur (Glinnik)
- Władysław Wójciak (Glinnik)
- Wiesław Flisiak (Glinnik)
- Mieczysław Pichola (Glinnik)
- Barbara Świech (Glinnik).
Za publiczną zbiórkę pieniędzy w poszczególnych wsiach odpowiadali:
Marianka: Józef Łysakowski, Andrzej Pająk, Irena Staszek;
Dąbrowa: Krystyna Darmos, Danuta Świderek, Wanda Kuik;
Nowy Glinnik: Jerzy Chmielewski, Stanisław Jedliński, Janina Machulska;
Glinnik (od Jednostki do sklepu): Jadwiga Tomczyk, Wiesława Flisiak, Stanisław Kowalik;
Glinnik (od sklepu do nr 100): Tadeusz Szczur, Władysław Wójciak, Zofia Knap;
Glinnik (od nr 101): Mieczysław Pichola, Barbara Świech, Anna Wąchała.
Zebrano 162 tysiące złotych. Projekt budynku wykonał w czynie społecznym technik budowlany pan Józef Łysakowski. Powołanie Społecznego Komitetu Rozbudowy Szkoły podyktowane zostało podjęciem starań o poprawę warunków lokalowych szkoły. W projektowanym budynku miały się znaleźć się pomieszczenia dla oddziału przedszkolnego, pracownia pracy – techniki i zastępcza sala gimnastyczna. Przeprowadzono zbiórkę pieniężną wśród mieszkańców poszczególnych wsi. Postanowiono z początkiem roku przystąpić do pierwszych prac związanych
z projektowaną rozbudową. W roku szkolnym 1984/85 szkoła liczy 118 uczniów i 14 dzieci w klasie 0. W szkole pracuje 11 nauczycieli: Są nimi: panie: Janina Kaczuba, Lidia Golonka, Zofia Knap, Wanda Kuik, Janina Machulska, Maria Pietrzak, Marta Sobczak, Irena Staszek, Teresa Staszek oraz panowie: Stanisław Pełka i Stanisław Kowalik.
Rok szkolny 1985/86 inauguruje 120 uczniów, a oddział przedszkolny liczy 14 dzieci. Nadal w szkole pracuje 11 nauczycieli : Janina Kaczuba, Zofia Frankowska, Zofia Knap, Janina Madzio, Janina Machulska, Dariusz Mroczek, Marta Sobczak, Irena Staszek, Teresa Staszek, Wiktor Zaborowski, Stanisław Kowalik, Stanisław Pełka
i Maria Pietrzak.
W roku szkolnym 1988/89 wielu przeżyć dostarczyła kompleksowa wizytacja szkoły przez władze oświatowe, na czele której stał Naczelnik Delegatury zamiejscowej pan Stanisław Tomasik i towarzyszyli mu Teresa Małagocka i Andrzej Obiała.
Od września 1989 roku wprowadzono naukę religii do szkół. W Glinniku prowadził ją proboszcz parafii spalskiej ks. Bogdan Giertuga. Uczniowie w tygodniowym planie lekcji mieli po jednej godzinie religii za wyjątkiem dzieci z kl. II, które zgłębianiem nauki Kościoła zajmowały się podczas dwóch godzin lekcyjnych z uwagi na przygotowania do przyjęcia pierwszej komunii świętej. W klasach powieszono poświęcone krzyże. Na koniec roku szkolnego pracę zakończyła matematyczka pani Janina Madzio, która przeszła do Szkoły Podstawowej w Spale.
Lata 1989 – 1999
Od września 1990/91 rozpoczęli pracę: Marzena Józwik, Marek Michalak i Sławomir Miszczuk. W lutym 1991roku zmarł nagle (wracając z posiedzenia rady pedagogicznej w Lubochni) pan Stanisław Kowalik – nauczyciel wych. fizycznego i opiekun Szkolnego Klubu Sportowego.
Rok 1992 rozpoczął się kolejną reformą oświaty. Wszystkie szkoły podstawowe przeszły pod zarząd samorządów lokalnych, w przypadku Szkoły Podstawowej
w Glinniku była to Gmina Lubochnia, która stała się organem prowadzącym dla instytucji oświatowych. Nadzór pedagogiczny nad szkołą sprawowała nadal Delegatura Zamiejscowa Kuratorium Oświaty i Wychowania w Tomaszowie Maz. W ferie zimowe umiera nagle emerytowany nauczyciel matematyki pan Stanisław Pełka, który pracował w naszej szkole 30 lat.
W roku szkolnym 1992/93 nie zmienia się skład grona pedagogicznego, a do szkoły chodzi 133 uczniów. Trwają intensywne prace przy rozbudowie szkoły. Wójt gminy – Włodzimierz Nitkowski pozyskuje fundusze na ukończenie inwestycji. Już pod koniec wakacji, jak zapisano w szkolnej kronice, że: „z ogromną radością nauczyciele
i uczniowie urządzali nową część szkoły”. Uroczystości oddania do użytku budynku, poświecenia go przez księdza Franciszka Augustyńskiego – Kanclerza Kurii Diecezjalnej odbyły się 24 października 1993r. w niedzielę. Uczniowie pod kierunkiem pań – Ireny Staszek i Zofii Knap przygotowali krótki występ artystyczny – śpiewali piosenki i recytowali wiersze.
24 czerwca 1994r pożegnano odchodzącą na emeryturę panią Janinę Kaczubę, która pracowała w szkole od 1971r., a od 1982r. pełniła funkcję dyrektora placówki. Tego dnia przekazano symbolicznie szkołę Andrzejowi Obiale, który piastował tę funkcję do maja 2002r.
XXI wiek
Rok 1999/2000 był pierwszym rokiem szkolnym, kiedy to szkoły podstawowe w Polsce przeszły na system sześcioletni. Szkoła zmieniła nazwę na Publiczna Szkoła Podstawowa w Glinniku, a nasi absolwenci poszli na pierwszej klasy Gimnazjum w Lubochni, którego pierwszym dyrektorem został nauczyciel naszej placówki – pan Marek Michalak.
W maju 2002 r. powierzono funkcję dyrektora pani Edycie Żmudzie, piastującej to stanowisko do dziś.
W kolejnych latach budynek szkoły, zwłaszcza jej starsza część, został intensywnie unowocześniany. Zmieniło się dosłownie wszystko – począwszy od instalacji centralnego ogrzewania (likwidacja pieców kaflowych) i renowacji elewacji „starego” budynku szkoły. Został zmieniony dach, elewacja zewnętrzna budynku tzw. starej
i następnie nowej szkoły; wymieniono całą stolarkę okienną, drzwi zewnętrzne i wewnętrzne, wyremontowano duży korytarz szkoły, zrywając starą drewnianą podłogę
i kładąc ocieplenie i kafelki; przeprowadzono remont ścian na korytarzach i we wszystkich klasach i innych pomieszczeniach; – ocieplanie, szpachlowanie, malowanie. Wyremontowano łazienki dla uczniów i nauczycieli; zakupiono nowe instalacje sanitarne i wyposażenie łazienek w drobny sprzęt higieniczny. Dostosowano także pomieszczenia kuchni i jadalni do wymogów sanitarno-epidemiologicznych. Zakupiono nowy sprzęt kuchenny. Wyremontowano pomieszczenia socjalne dla pracowników niepedagogicznych. Zorganizowano i wyposażono gabinet pedagoga i higienistki. We wszystkich klasach wymieniono meble – segmenty i ławki. Zakupiono sprzęt multimedialny, audiowizualny, komputerowy. Teren przed szkołą utwardzono, tworząc estetyczny parking i piesze ciągi komunikacyjne. Zadbano o dodatkowe oświetlenie terenu przed szkołą. Wykonano nasadzenia roślin. Zrekultywowano teren zielony, tworząc przestrzeń do gry w piłkę nożną i siatkową. Przygotowano teren, na którym zainstalowano gminny plac zabaw nie tylko dla uczniów, ale także dla dzieci z pobliskich wsi. Dla polepszenia bezpieczeństwa zainstalowano nowoczesny monitoring. Po raz kolejny wymieniono urządzenia w kotłowni szkolnej, remontując generalnie jej pomieszczenia. W wakacje 2020 roku wymieniono we wszystkich klasach podłogi, zrywając stare pamiętające rok 1937. Wykonano wylewki betonowe i położono specjalną antypoślizgową nawierzchnię. Zmieniła swój wygląd także sala gimnastyczna – wzbogacono ją o nową profesjonalną powierzchnię i nowe drabinki sportowe.