Informacja Administratora

Na podstawie art. 13 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych), Dz. U. UE. L. 2016.119.1 z dnia 4 maja 2016r., dalej RODO informuję:
1. dane Administratora i Inspektora Ochrony Danych znajdują się w linku „Ochrona danych osobowych”,
2. Pana/Pani dane osobowe w postaci adresu IP, są przetwarzane w celu udostępniania strony internetowej oraz wypełnienia obowiązków prawnych spoczywających na administratorze(art.6 ust.1 lit.c RODO),
3. jeżeli korzysta Pan/Pani z odnośnika na stronie będącego adresem e-mail placówki to zgadza się Pan/Pani na przetwarzanie danych w celu udzielenia odpowiedzi,
4. dane osobowe mogą być przekazywane organom państwowym, organom ochrony prawnej (Policja, Prokuratura, Sąd) lub organom samorządu terytorialnego w związku z prowadzonym postępowaniem,
5. Pana/Pani dane osobowe nie będą przekazywane do państwa trzeciego ani do organizacji międzynarodowej,
6. Pana/Pani dane osobowe będą przetwarzane wyłącznie przez okres i w zakresie niezbędnym do realizacji celu przetwarzania,
7. przysługuje Panu/Pani prawo dostępu do treści swoich danych osobowych oraz ich sprostowania, usunięcia lub ograniczenia przetwarzania lub prawo do wniesienia sprzeciwu wobec przetwarzania,
8. ma Pan/Pani prawo wniesienia skargi do Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych,
9. podanie przez Pana/Panią danych osobowych jest fakultatywne (dobrowolne) w celu udostępnienia strony internetowej,
10. Pana/Pani dane osobowe nie będą podlegały zautomatyzowanym procesom podejmowania decyzji przez Administratora, w tym profilowaniu.
zamknij

Historia

Poczet kierowników i dyrektorów szkoły 

 

2002 –                     - Edyta Żmuda

1994 – 2002           -  Andrzej Obiała

1983 – 1994           - Janina Kaczuba

1976 – 1983           - Maria Kalfas

1964 – 1976           - Krystyna Jaraczewska

1953 – 1964           - Tadeusz Sobczak

1948 – 1953           - Zygmunt Stańczyk

1947 – 1948           - Natalia Celerówna

1945 – 1947           - Witold Ludwig

1938 – 1945           - Euzebiusz Stańczykowski

1937 – 1938           -  (?) Okoń

1932 – 1936           -  (?)

1929 – 1932           - Stanisław Kalisz   

1926 – 1929           - Józef Zając

1924(?)-1926         -  Stanisław Pluciński

1920 –    (?)           -  Irena Matuszczak

1918 –    (?)            - Zaczyńska

1912 –    (?)            - Grejlich

1907 – 1912           -  (?) Hołda  

(?) – 1907               -  (?)

Historia Publicznej Szkoły Podstawowej w Glinniku

Przełom XIX i XX wieku

Historia szkoły w Glinniku sięga lat osiemdziesiątych XIX wieku. Szkoła zlokalizowana była w Nowym Glinniku. Mieściła się w drewnianym budynku krytym strzechą, w którym jedną izbę zajmował nauczyciel, druga zaś przeznaczona była na salę lekcyjną. Placówka była prawdopodobnie trzydziałowa. Uczył jeden nauczyciel na dwie zmiany. W szkole tej dzieci uczyły się języka polskiego, języka rosyjskiego, matematyki i geografii. Modlitwę musiały odmawiać w języku rosyjskim. W „Przewodniku po Królestwie Polskim” A. Babińskiego i J. M. Bazewicz z roku 1900 i w „Spisie alfabetycznym miast, osad, wsi, kolonii Królestwa Polskiego” znajdujących się w Państwowym Archiwum w Tomaszowie Mazowieckim została zanotowana wieś Glinnik, a obok nazwy miejsca, wymieniono wyraz szkoła, co oznaczało, że we wsi musiała być szkoła zarejestrowana w dokumentach państwowych.

Podobno w latach 1907 – 1912 nauczycielem szkoły w Nowym Glinniku był pan Hołda, po nim zaś pan Grejlich (nazwiska zachowały się w odręcznym zapisie w kronice szkolnej z 1983 roku). W klasie trzeciej każdy z uczniów musiał umieć pokazać na mapie i na globusie Imperium Rosyjskie oraz znać na pamięć członków rodziny carskiej. Uczyło się w tym czasie około 30 uczniów, głównie chłopców z dwóch Glinników, Dąbrowy i Marianki, a nawet z obu Jasieni.

I wojna światowa

W okresie I wojny światowej szkoła przestała funkcjonować. W 1914 roku kilku chłopców uczęszczało na prywatne lekcje do pani Marii Świderek. W 1915 roku dzieci uczyły się w mieszkaniu pana Karwasika. Nauczycielką była pani Gajewska. W następnym roku szkoła została przeniesiona do mieszkania państwa Kubackich. Uczyła w niej pani Maria Kubacka. W 1917 roku szkoła powtórnie znajduje się w mieszkaniu pana Karwasika.

Dwudziestolecie międzywojenne

Oprócz pani Kubackiej uczy pani Zaczyńska z Tomaszowa Mazowieckiego, która w 1918 roku obejmuje kierownictwo szkoły. Obie panie były już wtedy nauczycielkami mianowanymi i otrzymywały pensje od państwa. W 1920 roku szkoła została przeniesiona do państwa Kuźbów, a kierownictwo obejmuje pani Irena Matuszczak. Szkoła w tym czasie liczyła cztery oddziały. Z powodu dużej ilości dzieci (około 80) nauka odbywa się na dwie zmiany. Bardzo duży nacisk kładziono na naukę historii. W tym samym czasie uruchomiona została trzyoddziałowa szkoła w Nowym Glinniku. Jak wspominała pani Maria Gajewska, która uczęszczała do szkoły od września 1923r.: ” placówka znajdowała się u Ignaca Kuźby w jednej dużej izbie. Wszystkie klasy uczył pan Zając. Dzieci siedziały w długich ławach, z których każdą zajmowała inna klasa (prawdopodobnie były dwa rzędy ław, w każdej siedziało po ośmioro dzieci). Sala miała trzy okna wychodzące na: podwórze, sad, i drogę”. W pamięci poetki doskonale zachowały się zabawy na świeżym powietrzu podczas przerw lekcyjnych. Najbardziej jednak pamiętała grę na skrzypcach swojego ukochanego nauczyciela – pana Zająca oraz biblioteczkę, w której znajdowały się książeczki, wypożyczane niektórym dzieciom. W liście z 2008r. pisze: „I tak w szkole Kuźby skończyliśmy 1,2 i 3 klasę. Tam też była w szafie biblioteczka i do śmierci będę pamiętała książki, jakie mi pan Zając pożyczył. Była to „Kocia mama” , a następnie Janusza Korczaka „Franki, Józki i Jaśki” i „Mośki, Jośki i Srule”. Po latach pani Maria Halina Gajewska w wydanym w 2009 r. tomiku wierszy „Moja ziemia” pisze:

 „Moja kochana szkoła w Glinniku”

                                            Pamięci pana Józefa Zająca

Gdy złe lata minęły na polskiej krainie,
Wolno już było po polsku uczyć się dziecinie...
A nie chórem, pod batem „Boże cara chrani...”
Słońce nam zaświeciło i wolności dni...

Uczyły miłe panie - szkoła była mała.
Pamiętam panią Irenę Matusiak – szarytką została.
Potem Maria Kubacka, Wenia Gajewska moja ciocia miła,
Lecz obie wyszły za mąż i każda ten „zawód” zmieniła.

 

Aż zjawił się pan Józef Zając, co skrzypce pod pachą nosił...

Skrzypce zaczarowane! A on Polskę głosił...

Już o siódmej rano pan Zając biegł drogą,

Pod pachą niósł skrzypeczki, wiódł dziatwę niebogą.

 

Dreptali wszyscy od Witków ”Gajków” do Kuźby Ignaca.

Drogi dwa kilometry! Taka była praca.

Dzieci z kajetami w koszyczku, A,B,C... i ołówki...

I kromki suchego  chleba, by posilić główki!

 

I do klasy bosaka, albo w trepkach zimą...

Ale duch był radosny! W pamięci nie zginą!

Klasa bielona wapnem i jedna jedyna!

A dzieciaków ze setka! Czy izba wytrzyma?

 

Wesoło było w klasie, co trzy okna miała...

Jedno okno na wschód, tu inwentarz żywy Kuźbów klasa oglądała.

Okno południowe na sad Picholów wyglądało...

Tam było cudnie zielono i wiele ptaków śpiewało!

 

Ale najbardziej kusiło okno na drogę:

Piaszczyste koleiny, konie i wozy jechały i dziad kuśtykał, co miał chorą nogę.

Kusiła nas ta droga! I ledwie dzwonek na pauzę zadzwonił,

Biegliśmy na wyścigi i ten, tego gonił...

 

Bo ta droga przed szkołą, piaszczysta, nierówna,

To był nasz plac zabaw i rozrywka główna!

Już Politański Władek dał hasło zabawy!

Wnet szeregi „dwóch ogni” walczą.  A pod płotem – to są widzów ławy.

 

A po biegach „dwóch ogni” było koło młyńskie...

Kręciło się, kręciło i bach w piach! Za cztery „reńskie”.

W piachu tej drogi wielka radość była,

Lecz na dzwonek pana, dziatwa do klasy wróciła!

 

Otrząsnęliśmy piasek, włosy poprawili,

Grzecznie cicho usiedli, na „Pana” patrzyli...

Trzy pierwsze ławki „to grzeczne pierwszaki”

W ławce aż po ośmioro, przecież ścisk był taki!

 

Druga klasa za pierwszą książki otworzyła

I po cichu dukają, pod każdym słowem palec położyła.

Trzecia klasa z tablicy rachunki spisuje,

A potem je z wysiłkiem dzielnie rozwiązuje!

 

Czwarta pisze dyktando, pan Zająć dyktuje...

I coraz pięknymi oczami klasę podpatruje...

Piąta klasa glinnicka – młodzież wykształcona!

Uczą się historii, geografii – mapa rozwieszona...

 

Piątaki to już mądrzy i każdy potrafi

Na mapie pokazać, gdzie Kraków, Warszawa, na lekcji geografii.

A po trudach dukania, pisania z błędami.

Lekcja ostatnia: Pan Zając czarował skrzypcami.

 

Cudne to były pieśni, to o ciemnym lesie,

Gdzie ptaszęta śpiewają, a wiatr echo niesie...

O kalinie, co w lesie nad strumykiem stała

I na Jasia z wierzbową fujarką czekała...

 

Zaczarowana klasa śpiewała pięknie, tak jak nasz pan chciał.

A pan Zając natchniony, jak czarodziej grał...

Ja dzisiaj myślę, jak pan Zając w ciasnocie, i tym tłumie dzieci

Dokonywał tej sztuki serca? Niech pamięć o nim w Glinniku wciąż świeci!

 

W 1926 roku szkołę przenosi się do państwa Kwiatków w Glinniku. Jest ona pięciooddziałowa, kierownictwo od 1921 roku sprawuje pan Zając. Najstarsze zachowane dokumenty pochodzą z roku szkolnego 1924/25. Jest to Księga Główna ocen postępów uczniów w naukach, z której wynika, że w Glinniku I, Powiat rawski, funkcjonowała Jednoklasowa Publiczna Szkoła Powszechna, jej kierownikiem był Stanisław Pluciński, na liście wpisanych jest 65 uczniów w czterech oddziałach.

W roku szkolnym 1925/26 była to już Dwuklasowa Publiczna Szkoła Powszechna do której uczęszczało 161 uczniów (rok urodzenia od 1913 do 1920) podzielonych na pięć oddziałów.

W roku szkolnym 1926/27 funkcję kierownika pełnił Józef Zając, był też nauczycielem wraz z Zygmuntem Skonecznym. W rejestrze figuruje 158 uczniów w pięciu oddziałach. W roku 1927 wynajęto dodatkową izbę dla klas IV i V u państwa Kubackich.

W Księdze Głównej w roku 1928/29 zanotowano 152 uczniów w czterech oddziałach (I klasa – 49 uczniów, II klasa – 41 uczniów, III klasa – 32 uczniów, IV – 30 uczniów) obok podpisu kierownika szkoły - pana Zająca po raz pierwszy podpisała się nauczycielka L. Marciniakówna, jej nazwisko widnieje w arkuszach ocen do roku 1932.

Rok szkolny 1929/30 jest przełomowy, szkoła nosi nazwę Trzyklasowa Publiczna Szkoła Powszechna w Glinniku, Powiat rawsko-mazowiecki i  uczęszcza do niej 175 uczniów, którzy uczą się w pięciu oddziałach, kierownikiem jest p. Stanisław Kalisz, a obok p. Maciniakówny, widnieje podpis drugiej nauczycielki p. A. Mazurówny. Ten sam skład osobowy kadry pedagogicznej odnotowano także w roku szkolnym 1930/31 (191 uczniów) i w 1931/32. Wtedy szkoła ma sześć oddziałów i jest Czteroklasową Publiczną Szkołą Powszechną w Glinniku, Powiat rawsko-mazowiecki (I klasa – 61 uczniów, II klasa – 56 uczniów, III klasa – 46 uczniów, IV klasa – 30 uczniów, V klasa – 14 uczniów, VI klasa – 6 uczniów). Łącznie ma 212 uczniów. Do składu rady pedagogicznej dołącza pan Linek.

W roku 1936 podjęto decyzję wybudowania nowej szkoły z funduszy ludności, gminy i prezydenta Mościckiego, który przeznaczył na ten cel 5.000 złotych. W październiku 1937 roku ukończono budowę i tym samym około 90 dzieci mogło rozpocząć naukę w nowym budynku. Był to ten sam, w którym obecnie mieści się szkoła. Pierwszym kierownikiem został prawdopodobnie pan Okoń, po nim kierownictwo objął Euzebiusz Stańczykowski. Szkoła była już sześciooddziałowa (Publiczna Szkoła Powszechna stopnia II w Glinniku). Klasę szóstą uczniowie powtarzali, gdyż było to warunkiem otrzymania świadectwa ukończenia szkoły powszechnej. W roku szkolnym 1938/39 na jednym z zachowanych świadectw szkolnych podpisała się nauczycielka p. Irena Stańczykowska (żona kierownika).

II wojna światowa

W 1939 roku budynek szkoły na okres jednego miesiąca zajęli Niemcy. Nauczyciele wszystkich typów szkół w Polsce samorzutnie i bez wynagrodzenia podejmują pracę od 1 października 1939r. Zainteresowało to Niemców, a ich reakcją było zamykanie gimnazjów i uniwersytetów. Pozostawiono szkolnictwo powszechne. W styczniu 1940 r. szkoły otrzymują nakaz usunięcia godeł, obrazów i pieczęci polskich. Wszystkie podręczniki uczniów i egzemplarze biblioteczne musiały być odesłane do punktów zbiorczych. Nakazano również usunąć ze szkół Żydów. Zabroniono uczyć historii i geografii, nauczyciele jednak omijają te zakazy i uczą bez podręczników, posługując się przedwojennymi programami. Od października 1939 roku szkoła już funkcjonowała. Uczyli pan Euzebiusz Stańczykowski, Irena Stańczykowska, Anna Orłowska oraz M. Osiewska. Od roku 1940 uczono z podręczników, przy pomocy czasopisma „Ster” wydawanego przez okupanta. Było to powszechne i obligatoryjne czasopismo dla młodzieży szkół powszechnych pod redakcją kolaborantaFeliksa Burdeckiego wydawane w latach 1940-1944 przez Wydział Nauki Wychowania i Oświaty Ludowej przy rządzie Generalnego Gubernatorstwa w Krakowie. Zastępowało podręczniki szkolne do nauki języka polskiego. W okresie okupacji niemieckiej wychodziło również pismo Mały Ster przeznaczone dla uczniów szkół powszechnych z klas I i II. Pisma te zastąpiły wydawany do 1939Płomyczek” Z czasu II wojny światowej nie zachowały się dokumenty z roku szkolnego 1939/40 i roku 1940/41, od roku 1941/42 do roku 1944/45 w szkole są Księgi Ocen prowadzone w języku niemieckim i polskim. Szkoła nazywała się Publiczna Szkoła Powszechna stopnia II z polskim językiem nauczania w Glinniku (3-Klassige Őffentliche Polnische Volksschule), widnieje też wyraźna, duża okrągła pieczęć o treści: Polska Publiczna Szkoła Powszechna. Uczono: religii (Religian), języka polskiego (Polnische Sprache), nauki o przyrodzie (Natrkunde), arytmetyki z geometrią (Rechnen und Raumlehre), rysunków (Zeichen), zajęć praktycznych (Werkunterricht), śpiewu (Gesang), ćwiczeń cielesnych (Leibesübungen). W roku 1941/42 były dwie klasy: pierwsza (57 uczniów) i trzecia (34 uczniów), obok p. Stańczykowskiego pracowała p. M. Osiewska, a od roku 1941 A. Orłowska. W roku 1942/43 było 240 uczniów (I klasa – 56 uczniów, II klasa – 42 uczniów, III klasa – 32 uczniów, IV klasa  – 33 uczniów, V klasa – 37 uczniów, VI klasa – 40 uczniów). Prawdopodobnie w 1943 roku budynek szkoły zajęli Azerbejdżanie sprzymierzeni z Niemcami. Pedagodzy nie zaprzestali jednak nauczania, lecz czynili to potajemnie. Za rok szkolny 1943/44 nie zachowały się żadne dokumenty. W roku 1944/45 w szkole uczyło się 210 uczniów w sześciu oddziałach (I klasa – 67 uczniów, II klasa – 48 uczniów, III klasa – 25 uczniów, IV klasa – 41 uczniów, V klasa – 18 uczniów, VI klasa – 11 uczniów).

       

Lata 1945 - 1982

Po zakończeniu II wojny światowej szkoła w Glinniku liczyła cztery oddziały. Kierownikiem i jedynym nauczycielem był pan Witold Ludwig. Razem z nim pracowała Natalia Celeda (podpisywała się Celedówna), która w roku szkolnym 1947/48 pełnia funkcję kierownika. Następnie kierownictwo szkoły objął pan Zygmunt Stańczyk.
W roku szkolnym 1948/49 uruchomiono szóstą klasę. Aby uzyskać świadectwo ukończenia szkoły, trzeba było powtarzać klasę szóstą i zdać egzamin końcowy lub klasę siódmą kończyć w Szkole Podstawowej w Lubochni. W tym czasie oprócz pana Stańczyka uczyli pan Tadeusz Sobczak (od 1948 r.) i pani E. Badełkowa (od 1949 roku). W 1949 roku utworzono klasę VII w Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego w Glinniku, Powiat rawski. W 1950 roku do grona dołączył Stefan Janeczek, a w 1951 pracę podjęły: Agata  Osińska i Janina Dula (Słoma).

W 1953 roku kierownikiem szkoły jest pan Stańczyk, który odchodząc, przekazuje schedę panu Tadeuszowi Sobczakowi. Z Lubochni przenosi się pani Maria Więcław, łącznie więc pracuje nadal czworo nauczycieli.

W roku szkolnym 1955/56 po odejściu pani Agaty Osińskiej i pani Duli – Słomy podejmują pracę pani Aleksandra Archacka i pan Benedykt Ciesielski, który po upływie roku odchodzi z Glinnika, a na jego miejsce przychodzi pan Jan Świderek.
W 1956 roku pan Świderek przeniósł się do szkoły w Spale, a zastąpiła go nowa nauczycielka pani Janina Wolska. W szkole było 160 uczniów. W rok później
z Jasienia do Glinnika przenosi się pani Krystyna Pełka.

W roku 1957 ukończyła szkołę poetka i twórczyni ludowa pani Janina Schab. Tak po latach wspomina w wierszu pt. „Z Glinnika do Lubochni” w  tomiku „Lubochnia - moja Ojczyzna” te dni:

 

Moja Kochana Szkoło w Glinniku,

Nauczycielko sprzed połowy wieku.

Tyś mnie uczyła liter i cyferek,

Tyś nauczyła, jak wiedza rodzi się w człowieku.

 

Mądrzy cię zbudowali-

Chociaż w szarym polu,

Na fundamencie - ze skały i wiedzy.

I tak przetrwałaś – czasy wojny i pokoju.

 

Rok tysiąc dziewięćset pięćdziesiąty-

To odległe czasy,

Prowadziła mnie Mama,

Do pierwszej podstawowej klasy.

 

Pamiętam pierwszy dzień w szkole.

Słyszę pierwszy dzwonek,

Który patrzył na zegar

Jak oko sokole.

 

I z wielka dokładnością

Pani woźna wydzwaniała,

By nie przeszkodzić w lekcjach,

Kiedy przerwa się zbliżała.

 

Skończone osiem latek,

Czas pokrzepić duszę,

Wziąć do ręki katechizm,

By przyjąć Pierwszą Komunię – w pokorze i skrusze.

 

I do dziś nie śmiem pytać,

Jak to było?

Gdy do Kościoła w Lubochni,

Pieszo się chodziło.

 

Siedem lat dobrych ocen,

Było radością Kochanych Rodziców.

Co dzień szłam obok kapliczki,

I domu państwa Czechowiczów.

 

Kreśliłam znak krzyża na czole,

Bo mama być grzeczną kazała.

Lecz spoglądam na ten dom,

Gdzie Maria Gajewska mieszkała.

 

Na tym rozdrożu w Glinniku,

Wiedza się rozwijała.

Po latach Maria Halina Gajewska

Jak owoc swe książki wydała.

 

Daj Boże – w jedno połączyć to wszystko,

Iść jak przed laty minąwszy lotnisko

Donieść Wiedzę z Glinnika i książki Gajewskiej Marii Haliny

Do Centrum Kultury, Lubocheńskiej Gminy.

 

W roku szkolnym 1958/59 odchodzi pani Wolska i rozpoczynają pracę w szkole w Glinniku: pani Janina Stępień i pani Krystyna Pełka. W następnym roku szkolnym pracę rozpoczęli pani Teresa Rudkiewicz i pan Stanisław Pełka. Tak więc w szkole w Glinniku pracuje od 1959/60 roku siedmiu nauczycieli. Zachowały się od tego roku szkolnego protokoły z większości rad pedagogicznych, dzięki którym szczegółowo można odtworzyć życie szkoły.

W roku szkolnym 1960/61 w tutejszej szkole pracują: kierownik – pan Tadeusz Sobczak oraz panie: Krystyna Pełka, Janina Stępień, Maria Pietrzak (Więcław)
 i Stanisław Pełka. Szkoła liczy 191 uczniów. Ukończyło naukę w klasie VII – 19 uczniów.

W roku szkolnym 1961/62 liczba uczniów wynosiła 193, w tym 20 absolwentów. Pracę podejmuje pani Krystyna Jaraczewska i pani Maria Kalfas. Protokoły z posiedzeń rady pedagogicznej potwierdzają, że w naszej placówce działało Szkolne Koło Budowy Szkół i Szkolne Koło Odbudowy Warszawy. Uczniowie zajmowali się zbieraniem pieniędzy na budowę szkół w Polsce i odbudowę stolicy. Zachowały się także zapisy ze składem osobowym Komitetów Rodzicielskich klas i tak przewodniczącymi byli:

Klasa I – p. Zygmunt Grad,

Klasa II – p. Józef Michalski,

Klasa III – p. Ignacy Bernat,

Klasa IV – p. Józef Walak,

Klasa V – p. Weronika Paprocka,

Klasa VI – p. Katarzyna Michałowska,

Klasa VII – p. Stanisław Świderek (przewodniczący szkolnego Komitetu Rodzicielskiego).

W drugim półroczu powstaje na pewno drużyna harcerska, której opiekunem na krótko zostaje pan Stanisław Pełka, następnie ( w kolejnym roku szkolnym) rozwija ją pani Maria Czapnik-Wilmańska i nadaje imię Dywizjonu 303. W następnym roku szkolnym 1962/63 na 187 uczniów szkołę ukończyło 22. 19 kwietnia 1963 roku po raz pierwszy protokół rady pedagogicznej pisany był długopisem (!), a nie stalówką w obsadce. W roku szkolnym 1963/64 chodzi do szkoły 188 uczniów, a klasę siódmą kończy 14.

Od 1 września 1964 roku kierownictwo szkoły przejmuje Krystyna Jaraczewska. Pracują nadal ci sami nauczyciele. Liczba uczniów wynosi 192, absolwentów – 26.

W roku szkolnym 1965/66 do szkoły uczęszcza 200 uczniów, w tym kl. VII – 30. 31 stycznia powołano do życia w szkole Ligę Ochrony Przyrody, działa koło Polskiego Czerwonego Krzyża, młodzież zbiera pieniądze na SKO, kontynuuje pracę drużyna harcerska.

W roku szkolnym 1966/67 liczba nauczycieli zostaje zwiększona o 1 osobę – panią Marię Wilmańską, która podejmuje się do m.in. prowadzenia drużyny harcerskiej.
W tym też roku po raz pierwszy naukę podjęła klasa ósma jako najwyższa w szkole.1 września 1967 roku pracę w szkole w Glinniku podejmuje pani Barbara Opacka. Liczba uczniów wynosi 207. Ośmioletnią szkołę podstawową kończy 22 uczniów. W placówce działa Samorząd Uczniowski, Szkolna Kasa Oszczędności, Związek Harcerstwa Polskiego, Społeczny Komitet Budowy Szkół.

W roku szkolnym 1968/69 na miejsce pani Krystyny Pełki przyszła pani Zofia Grabowiecka. Uczniów – 201, absolwentów – 32. W szkole działa poza organizacjami wymienionymi w poprzednim roku szkolnym: koło matematyczne, techniczne, polonistyczne, uprawia się tzw. działkę biologiczną (m.in. hodowano króliki) w ramach praktyk uczniowskich. Powołuje się Koło Przyjaciół Harcerstwa, na czele którego stanął pan Walczak.

W roku szkolnym 1969/70 w szkole jest 184 uczniów, ósmą klasę kończy 22.

W kolejnym roku szkolnym do szkoły uczęszcza 168 dzieci, zanotowano powstanie gromady zuchowej i Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.

Od września 1971 pracę w Glinniku rozpoczęła pani Janina Kaczuba. W połowie roku szkolnego 1971/72 (3 marca) na stanowisko dyrektora szkoły w Królowej Woli przeszła pani Barbara Opacka. Uczniów jest 158 w tym 18 w klasie ósmej. Rozpoczyna działalność Koło żywego słowa i Koło czytelnicze.

W roku 1972/73 uczęszczało 149 uczniów a ukończyło 21.

W roku szkolnym 1973/74 pracuje w szkole poza gronem pedagogicznym woźna Badowska, przewodniczącym Komitetu Rodzicielskiego jest pan Michałowski, sekretarzem Komisji Rewizyjnej – pani Dzierżanowska. Z końcem roku szkolnego odchodzi pani Maria Wilmańska – Czapnik, a  pracę w Szkole Podstawowej
w Glinniku  w roku szkolnym 1974/75 podjęła pani Irena Staszek. Szkoła w tym roku liczyła 126 uczniów, a w czerwcu 1975 r. naukę ukończyło 22 uczniów.

W następnym roku uczęszcza 124 uczniów, kończy 19. Szkoła podlega Gminnemu Dyrektorowi Szkół – Henrykowi Rysiewskiemu, jego zastępcą jest p. Anna Sowińska, a stanowisko starszego wizytatora zajmuje Tadeusz Niciński.

W 1976 roku kierownictwo szkoły obejmuje pani Maria Kalfas, zaś pani Krystyna Jaraczewska przenosi się do Poznania. Pracę podejmuje pani Wanda Kuik, uczniów jest 135, a w klasie VIII – 23 osoby. Z końcem roku szkolnego 1977/78 odszedł na emeryturę po 30 latach pracy w szkole pan Tadeusz Sobczak, a podjęła pracę pani Józefa Bednarz – mgr matematyki. Liczba uczniów w tym roku wynosiła 128, absolwentów – 26.

W roku szkolnym 1978/79 do Krakowa wyjeżdża p. Zofia Grabowiecka. Uczniów jest 131.  W następnym roku szkolnym pracę rozpoczyna pani Elżbieta Bronowicka i pani Anna Rybczyńska, a od 15 października 1979 roku pan Stanisław Klimek. Do szkoły uczęszcza 132 uczniów, z czego tylko 9 kończy klasę ósmą.

W roku szkolnym 1980/81 odchodzi z pracy p. Stanisław Klimek i pani Józefa Bednarz. W szkole jest 134 uczniów, w klasie VIII – 20.

 

Stan wojenny

W roku szkolnym 1981/82 uczy w szkole 9 nauczycieli: kierownik - Maria Kalfas, Elżbieta Bronowicka, Lidia Golonka, Zofia Knap, Maria Pietrzak, Janina Kaczuba, Irena Staszek, Stanisław Pełka, Tadeusz Machulski. Liczba uczniów w tym czasie wynosi 123, absolwentów 15. W protokole rady pedagogicznej z 8 stycznia 1982 roku odnotowuje się wprowadzenie stanu wojennego na terenie całego kraju, a dyrektor szkoły prosi o przestrzeganie prawa z tego wynikającego. Z końcem roku odchodzi pani Maria Kalfas, która przenosi się do Krakowa. Na zaproszeniu pożegnalnym własnoręcznie notuje:

 

„Zanim wyjadę – pragnę być z wami,

Dotknąć raz jeszcze serdecznych dłoni

I przez chwilę wierzyć kochani,

Że czas miniony da się dogonić ...”

Po 34 latach pracy w zawodzie odeszła na emeryturę pani Maria Pietrzak.

W roku szkolnym 1982/83 funkcję dyrektora obejmuje pani mgr Janina Kaczuba. Odeszli z pracy w Glinniku: pan Machulski, pani Kalfas, pani Bronowicka, zaś pracę podjęli: pani Janina Machulska, pani Wanda Kuik, pani Marta Sobczak oraz pan Wiktor Zaborowski. Na pół etatu powróciła do pracy pani Maria Pietrzak. Szkoła liczy 120 uczniów, w tym szkołę ukończyło 13.

 

Lata 1983 – 1989

W roku szkolnym 1983/84 w wyniku likwidacji Przedszkola w Glinniku utworzono przy szkole 9 oddział – przedszkolny. Prowadziła go pani Anna Wąchała. Praca
w szkole była trudna z uwagi na niemalże katastroficzne warunki lokalowe (nie wszystkie klasy były ogrzewane, w szkole nie było bieżącej wody, węzła sanitarnego, szatni), dlatego z inicjatywy pani dyrektor Janiny Kaczuby 26 stycznia 1984 r. powołano Społeczny Komitet Rozbudowy Szkoły w składzie:

Przewodniczący        - Józef Łysakowski (Marianka)

Zastępca przewodn .- Jerzy Chmielewski (Nowy Glinnik)

Sekretarz                   - Jadwiga Tomczyk (Glinnik)

Skarbnik                    -  Danuta Świderek (Dąbrowa)

Członkowie                -  Andrzej Pająk (Marianka)

                                    - Krystyna Darmos (Dąbrowa)

                                    - Stanisław Jedliński (Nowy Glinnik)

                                    - Tadeusz Szczur (Glinnik)

                                    - Władysław Wójciak (Glinnik)

                                    - Wiesław Flisiak (Glinnik)

                                    - Mieczysław Pichola (Glinnik)

                                    - Barbara Świech (Glinnik).

Za publiczną zbiórkę pieniędzy w poszczególnych wsiach odpowiadali:

Marianka: Józef Łysakowski, Andrzej Pająk, Irena Staszek;

Dąbrowa: Krystyna Darmos, Danuta Świderek, Wanda Kuik;

Nowy Glinnik: Jerzy Chmielewski, Stanisław Jedliński, Janina Machulska;

Glinnik (od Jednostki do sklepu): Jadwiga Tomczyk, Wiesława Flisiak, Stanisław Kowalik;

Glinnik (od sklepu do nr 100): Tadeusz Szczur, Władysław Wójciak, Zofia Knap;

Glinnik (od nr 101): Mieczysław Pichola, Barbara Świech, Anna Wąchała.

Zebrano 162 tysiące złotych. Projekt budynku wykonał w czynie społecznym technik budowlany pan Józef Łysakowski. Powołanie Społecznego Komitetu Rozbudowy Szkoły podyktowane zostało podjęciem starań o poprawę warunków lokalowych szkoły. W projektowanym budynku miały się znaleźć się pomieszczenia dla oddziału przedszkolnego, pracownia pracy – techniki i zastępcza sala gimnastyczna. Przeprowadzono zbiórkę pieniężną wśród mieszkańców poszczególnych wsi. Postanowiono z początkiem roku przystąpić do pierwszych prac związanych
z projektowaną rozbudową. W roku szkolnym 1984/85 szkoła liczy 118 uczniów i 14 dzieci w klasie 0.  W szkole pracuje 11 nauczycieli: Są nimi: panie: Janina Kaczuba,  Lidia Golonka, Zofia Knap, Wanda Kuik, Janina Machulska, Maria Pietrzak, Marta Sobczak, Irena Staszek, Teresa Staszek oraz panowie: Stanisław Pełka i  Stanisław Kowalik.

Rok szkolny 1985/86 inauguruje 120 uczniów,  a oddział przedszkolny liczy 14 dzieci. Nadal w szkole pracuje 11 nauczycieli : Janina Kaczuba, Zofia Frankowska, Zofia Knap, Janina Madzio, Janina Machulska, Dariusz Mroczek, Marta Sobczak, Irena Staszek, Teresa Staszek, Wiktor Zaborowski, Stanisław Kowalik, Stanisław Pełka
i Maria Pietrzak.

W roku szkolnym 1988/89 wielu przeżyć dostarczyła kompleksowa wizytacja szkoły przez władze oświatowe, na czele której stał Naczelnik Delegatury zamiejscowej pan Stanisław Tomasik i towarzyszyli mu Teresa Małagocka i Andrzej Obiała.

Od września 1989 roku wprowadzono naukę religii do szkół. W Glinniku prowadził ją proboszcz parafii spalskiej ks. Bogdan Giertuga. Uczniowie w tygodniowym planie lekcji mieli po jednej godzinie religii za wyjątkiem dzieci z kl. II, które zgłębianiem nauki Kościoła zajmowały się podczas dwóch godzin lekcyjnych z uwagi na przygotowania do przyjęcia pierwszej komunii świętej. W klasach powieszono poświęcone krzyże. Na koniec roku szkolnego pracę zakończyła matematyczka pani Janina Madzio, która przeszła do Szkoły Podstawowej w Spale.

 

Lata 1989 – 1999

Od września 1990/91 rozpoczęli pracę: Marzena Józwik, Marek Michalak i Sławomir Miszczuk. W lutym 1991roku zmarł nagle (wracając z posiedzenia rady pedagogicznej w Lubochni) pan Stanisław Kowalik – nauczyciel wych. fizycznego i opiekun Szkolnego Klubu Sportowego.

Rok 1992 rozpoczął się kolejną reformą oświaty. Wszystkie szkoły podstawowe przeszły pod zarząd samorządów lokalnych, w przypadku Szkoły Podstawowej
w Glinniku była to Gmina Lubochnia, która stała się organem prowadzącym dla instytucji oświatowych. Nadzór pedagogiczny nad szkołą sprawowała nadal Delegatura Zamiejscowa Kuratorium Oświaty i Wychowania w Tomaszowie Maz. W ferie zimowe umiera nagle emerytowany nauczyciel matematyki pan Stanisław Pełka, który pracował w naszej szkole 30 lat.

W roku szkolnym 1992/93 nie zmienia się skład grona pedagogicznego, a do szkoły chodzi  133 uczniów. Trwają intensywne prace  przy rozbudowie szkoły. Wójt gminy – Włodzimierz Nitkowski pozyskuje fundusze na ukończenie inwestycji. Już pod koniec wakacji, jak zapisano w szkolnej kronice, że: „z ogromną radością nauczyciele
i uczniowie urządzali nową część szkoły”. Uroczystości oddania do użytku budynku, poświecenia go przez księdza Franciszka Augustyńskiego – Kanclerza Kurii Diecezjalnej odbyły się 24 października 1993r. w niedzielę. Uczniowie pod kierunkiem pań – Ireny Staszek i Zofii Knap przygotowali krótki występ artystyczny – śpiewali piosenki i recytowali wiersze.

24 czerwca 1994r pożegnano odchodzącą na emeryturę panią Janinę Kaczubę, która pracowała w szkole od 1971r., a od 1982r. pełniła funkcję dyrektora placówki. Tego dnia przekazano symbolicznie szkołę Andrzejowi Obiale, który piastował tę funkcję do maja 2002r.

XXI wiek

Rok 1999/2000 był pierwszym rokiem szkolnym, kiedy to szkoły podstawowe w Polsce  przeszły na system sześcioletni. Szkoła zmieniła nazwę na Publiczna Szkoła Podstawowa w Glinniku, a nasi absolwenci poszli na pierwszej klasy Gimnazjum w Lubochni, którego pierwszym dyrektorem został nauczyciel naszej placówki – pan Marek Michalak.

W maju 2002 r. powierzono funkcję dyrektora pani Edycie Żmudzie, piastującej to stanowisko do dziś.

W kolejnych latach budynek szkoły, zwłaszcza jej starsza część, został intensywnie unowocześniany. Zmieniło się dosłownie wszystko – począwszy od instalacji centralnego ogrzewania (likwidacja pieców kaflowych) i renowacji elewacji „starego” budynku szkoły. Został zmieniony dach, elewacja zewnętrzna budynku tzw. starej
i następnie nowej szkoły; wymieniono całą stolarkę okienną, drzwi zewnętrzne i wewnętrzne, wyremontowano duży korytarz szkoły, zrywając starą drewnianą podłogę
i kładąc ocieplenie i kafelki; przeprowadzono  remont ścian na korytarzach i we wszystkich klasach i innych pomieszczeniach;  – ocieplanie, szpachlowanie, malowanie. Wyremontowano łazienki dla uczniów i nauczycieli; zakupiono nowe instalacje sanitarne i wyposażenie łazienek w drobny sprzęt higieniczny. Dostosowano także pomieszczenia  kuchni i jadalni do wymogów sanitarno-epidemiologicznych. Zakupiono nowy sprzęt kuchenny. Wyremontowano pomieszczenia socjalne dla pracowników niepedagogicznych. Zorganizowano i wyposażono gabinet pedagoga i higienistki. We wszystkich klasach wymieniono meble – segmenty i ławki. Zakupiono sprzęt multimedialny, audiowizualny, komputerowy. Teren przed szkołą utwardzono, tworząc estetyczny parking i piesze ciągi komunikacyjne.  Zadbano o dodatkowe oświetlenie terenu przed szkołą. Wykonano nasadzenia roślin. Zrekultywowano teren zielony, tworząc przestrzeń do gry w piłkę nożną i siatkową. Przygotowano teren, na którym zainstalowano gminny plac zabaw nie tylko dla uczniów, ale także dla dzieci z pobliskich wsi. Dla polepszenia bezpieczeństwa zainstalowano nowoczesny monitoring. Po raz kolejny wymieniono urządzenia w kotłowni szkolnej, remontując generalnie jej pomieszczenia. W wakacje 2020 roku wymieniono we wszystkich klasach podłogi, zrywając stare pamiętające rok 1937. Wykonano wylewki betonowe i położono specjalną antypoślizgową nawierzchnię. Zmieniła swój wygląd także sala gimnastyczna – wzbogacono ją o nową profesjonalną powierzchnię i nowe drabinki sportowe.